ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Ή ΠΡΟΪΣΛΑΜΙΣΜΟΣ

ΓΡΑΦΕΙ:

Ο Γιάννης Δαραβίγκας

Το ότι η Ευρώπη είναι σήμερα μία λαϊκή ήπειρος οφείλεται στην μακραίωνη φωτεινή πορεία του Χριστιανισμού και στην διάδοση του πνεύματος και των αξιών του στους κατοίκους της. Το ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί συστατικό στοιχείο της παράδοσης στον Ευρωπαϊκό χώρο είναι επίσης γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Τα τελευταία χρόνια όμως γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι ο Χριστιανισμός, όπως τουλάχιστον παραδοσιακά τον γνωρίζαμε, δέχεται κατευθυνόμενες επιθέσεις, ύπουλα κτυπήματα και το κυριότερο πόλεμο προπαγάνδας στον οποίο πρωτοστατούν ορισμένα Μ.Μ.Ε., πολιτικοί ταγοί, αυτοχρισθέντες ως άνθρωποι του πνεύματος, της διανόησης και της τέχνης. Η προσπάθεια όλων αυτών έχει ως προμετωπίδα τις ελκυστικές και συνάμα δοκιμαζόμενες έννοιες της ελευθερίας του ατόμου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ευτυχώς μέχρι σήμερα οι αφελείς ή οι εξαπατημένοι δεν είναι πολλοί, όμως η κλιμακούμενη ένταση και συνεχής διάρκεια των επιθέσεων κατά του Χριστιανισμού, θα οδηγήσουν με βεβαιότητα στην συρρίκνωσή του σε πρώτο στάδιο και τα χειρότερα έπονται.

ΟΙ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ

Από την άλλη μεριά οι Ισλαμιστές βρίσκουν στο πρόσωπο των διαφόρων μισθοφόρων της υπεράσπισης των δήθεν ελευθεριών του ανθρώπου, πολύτιμους και απρόσμενους συμμάχους στην προσπάθεια τους να επεκτείνουν την σφαίρα επιρροής τους σε Ευρώπη και Αμερική. Το κλίμα που τείνει να διαμορφωθεί με τις διακηρύξεις περί πολυπολιτισμικότητας, της κακώς εννοουμένης ανοχής και της εξαφάνισης των παραδόσεων με διάφορα τεχνάσματα, διευκολύνει ακόμη περισσότερο το έργο εκείνων που απεργάζονται την επικράτηση του Ισλάμ όχι μόνον ως θρησκείας αλλά και τρόπου ζωής. Φοβούμαι πως αν οι ελεύθεροι πολίτες του λεγομένου Δυτικού κόσμου δεν αφυπνισθούν, σε μερικά χρόνια θα έχουμε φτάσει στο μεταίχμιο της μεταχριστιανικής και της προϊσλαμικής περιόδου της Ευρώπης. Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την αποκαθήλωση του Σταυρού από τις αίθουσες διδασκαλίας των Ιταλικών σχολείων έδωσε τροφή σε πολλά σχόλια, αλλά άνοιξε και την «όρεξη» σε πολλούς ημέτερους «προοδευτικούς» οι οποίοι άρχισαν να μιλούν απροκάλυπτα για την αποκαθήλωση των Θρησκευτικών μας Συμβόλων από κάθε δημόσιο κτίριο. Όπως έγραψα για το θέμα του Σταυρού την περασμένη εβδομάδα, η απόφαση του Δικαστηρίου δεν έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα και κατά συνέπεια δεν τίθεται θέμα εξαναγκασμού για την εφαρμογή της. Σε κάθε δε περίπτωση η Ιταλία θα κάνει έφεση κατά της αποφάσεως. Όμως ο Σταυρός είναι η κορυφή του παγόβουνου.

Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ

Εάν ο λαϊκός χαρακτήρας ενός Κράτους προσδιορίζεται μόνο από τον διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος, ουδέποτε κάποιος « διανοούμενος» ή «άνθρωπος του πνεύματος» υπέρμαχος του δήθεν σεβασμού των δικαιωμάτων των αλλοδαπών στην χώρα μας, μπόρεσε ή θέλησε να εξηγήσει αν υφίσταται ο διαχωρισμός αυτός και στα Κράτη από τα οποία προέρχονται οι μουσουλμάνοι οικονομικοί και πάσης άλλης κατηγορίας μετανάστες στην Ελλάδα. Η πραγματικότητα όμως είναι πως στις μουσουλμανικές χώρες η θρησκεία και το Κράτος είναι ένα και το αυτό. Περιγράφεται και επιβάλλεται μεταξύ άλλων και από την γνωστή Σαρία. Ευλόγως λοιπόν γεννάται το ερώτημα. Πως είναι δυνατόν ορισμένοι άνθρωποι οι οποίοι κολακευόμενοι αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, να επιθυμούν να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα αλλοδαπών σε ζητήματα και αρχές για τα οποία αγωνίζονται να καταργηθούν. Η Σαρία σημαίνει στα αραβικά «δρόμος». Αναφέρεται και αφορά στο νομικό πλαίσιο το οποίο ρυθμίζει την δημόσια και ιδιωτική ζωή των μουσουλμάνων. Επίσης ρυθμίζει την συμπεριφορά των ανθρώπων στον καθ’ ημέρα βίο τους όπως π.χ. πολιτική, οικονομία, συναλλαγές, οικογένεια, υγιεινή, κοινωνική συμπεριφορά, κλπ. Η Διακήρυξη του Καΐρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Ισλάμ, η οποία υπεγράφη το 1990 από όλα τα Ισλαμικά κράτη, ορίζει σαφώς ότι η Σαρία είναι η μοναδική πηγή από την οποία αντλούνται οι ρυθμίσεις για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων στον Ισλαμικό κόσμο και δεν υφίσταται διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος. Η Σαρία είναι ένα από τα τρία μεγαλύτερα συστήματα Δικαίου. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι ο ηγέτης της Λιβύης Μ. Kadhafi ήταν σαφής στην συνέντευξή του στις 10 Απριλίου 2006 στο τηλεοπτικό δίκτυο Αl-Jezira: «όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι μουσουλμάνοι …. Έχουμε 50 εκατομμύρια μουσουλμάνους στην Ευρώπη» Το σκηνικό, όπως όλοι οι μη συμπλεγματικοί και εμπαθείς άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν, είναι έτοιμο. Οι μαριονέττες της παγκοσμιοποίησης και των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να δίνουν τις παραστάσεις τους. Ας μην είμαστε εμείς οι Έλληνες το κοινό τους. Ας αφήσουμε το θέατρό τους άδειο, χωρίς θεατές. Δεν θέλω η πατρίδα μας σε μερικά χρόνια να λειτουργεί με τα πρότυπα του Ιράν ή της Λιβύης. Δεν θέλω τα παιδιά μας να κυκλοφορούν με την αμφίεση που θα τους επιβάλλει το Ισλάμ. Δεν είναι πρόοδος οι γυναίκες να μένουν κλεισμένες στο σπίτι. Δεν νοείται ως διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος μόνο η απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας από την πολιτεία με σκοπό να καλύψει τα ελλείμματα της ανικανότητάς στην διαχείριση της οικονομίας. Αν η Εκκλησία μπόρεσε και διατήρησε την οικονομική ευρωστία της ανά τους αιώνες και η πολιτεία κατόρθωσε να πτωχεύσει, είμαι αναγκασμένος να κάνω συγκρίσεις και να κρίνω. Οι σχέσεις της Εκκλησίας με το Κράτος δεν έχουν (μόνον) οικονομικό περιεχόμενο. Είναι πρωτίστως σχέσεις των πολιτών με τον πλέον ικανό θεματοφύλακα αξιών, προτύπων και παραδόσεων που η ιστορία και η πραγματικότητα έχει αναδείξει πως είναι η Εκκλησία του Χριστού.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ